Najbardziej niebezpieczne i zagrażające życiu dziecka są zatrucia muchomorami: sromotnikowym, jadowitym, wiosennym, cytry­nowym, piestrzenicą kasztanowatą, zasłoniakiem rudym. Zawar­te w tych grzybach toksyny uszkadzają komórki ważnych dla życia narządów, głównie wątroby, nerek, mięśnia sercowego i tkanki móz­gowej.

Objawy zatrucia mogą wystąpić późno, zazwyczaj po 12 — 24 godz. od spożycia. Są to: bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka. W cią­gu kilku dni, często po okresie pozornej poprawy, występuje żółtacz­ka, następuje dramatyczne pogorszenie stanu chorego, stopniowo na­rastają i pogłębiają się zaburzenia świadomości, dochodzi do całkowi­tej niewydolności wątroby i zejścia śmiertelnego.

Pierwsza pomoc. Przy podejrzeniu zatrucia muchomorem sromot­nikowym lub jego odmianami należy jak najszybciej usunąć grzyby z przewodu pokarmowego wywołując wymioty i wykonując wlew prze­czyszczający oraz jak najszybciej przewieźć dziecko do szpitala.

Leczenie szpitalne. Najistotniejsze znaczenie ma usunięcie toksy­ny muchomora sromotnikowego z przewodu pokarmowego poprzez płukanie żołądka i oczyszczenie dolnego odcinka przewodu pokarmo­wego (nawet po kilku dobach po spożyciu grzybów), poza tym stosowa­ne jest leczenie umożliwiające Opanowanie odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych oraz podawane są leki ochraniające miąższ wątroby. W wypadku wystąpienia śpiączki wątrobowej prowadzone są działania usuwające substancje zaburzające czynność ośrodkowego układu ner­wowego, co umożliwia dziecku przeżycie okresu potrzebnego do rege­neracji uszkodzonych komórek wątroby. W pierwszym okresie po za­truciu muchomorem sromotnikowym w celu usunięcia toksyny stoso­wana bywa dializa, hemoperfuzja, plazmafereza. Z upływem czasu od zatrucia metody te nie są skuteczne ze względu na szybkość wiązania się toksyny z tkankami.