Liczba łóżek szpitalnych specjalistycznych dla dzieci oraz łóżek po­łożniczo-ginekologicznych jakkolwiek stale wzrasta – jest nadal nie­wystarczajÄ…ca. Braki dotyczÄ… zwÅ‚aszcza łóżek poÅ‚ożniczo-ginekologicz­nych (głównie w okresach wyżu demograficznego). Dla dzieci za maÅ‚o jest łóżek „specjalistycznych, konsultacyjnych i klinicznych”, czyli w tzw. szpitalach referencyjnych, znajdujÄ…cych siÄ™ zazwyczaj w wielkich miastach.

W Polsce preferuje się hospitalizację porodów, czyli odby­wanie ich w szpitalu. Gwarantuje to większe bezpieczeństwo rodzą­cym, zwłaszcza pierworódkom i wieloródkom od czwartego porodu (zmniejszają się współczynniki umieralności matek). Jak wykazują do­świadczenia innych krajów, porody tzw. domowe, nawet z dobrą pomocą lekarską, ale w oddaleniu od szpitala, mogą zwiększać liczbę dzieci z zaburzeniami rozwoju, związanymi z uszkodzeniami i mikro- urazami powstającymi podczas porodu.

W szpitalu opiekę nad noworodkiem i wcześnia­kiem sprawuje lekarz pediatra, wysoko specjalizowany w fizjolo­gii i ocenie ewentualnej patologii tego okresu życia, asystujący przy porodzie, a następnie oceniający rozwój noworodka aż do momentu opuszczenia szpitala. Liczba łóżek dla noworodków w szpitalu w zasa­dzie przewyższa o 15 — 20% liczbę łóżek położniczych.

Noworodki urodzone w szpitalu powinny przebywać we wspólnym pomieszczeniu z matkÄ… (tzw. „system rooming in”, redu­kujÄ…cy m.in. wczesne kontakty noworodka z zakażonym otoczeniem, a zwielokrotniajÄ…cy kontakt z matkÄ…). W razie niemożnoÅ›ci takiego roz­wiÄ…zania zaleca siÄ™ jednoczasowe, naprzemienne zapeÅ‚nianie i zwal­nianie sal dla noworodków i równolegle dla poÅ‚ożnic (tzw. system „ko­horty”), w celu umożliwienia systematycznego czyszczenia i wietrze­nia pomieszczeÅ„ przed każdorazowym zapeÅ‚nieniem. Najtrudniejszym bowiem obecnie problemem zwiÄ…zanym z hospitalizacjÄ… porodów staÅ‚y siÄ™ zakażenia szpitalne noworodków. Szpital bywa źródÅ‚em, re­zerwuarem i rozsadnikiem zakażeÅ„, grożących przede wszystkim nowo urodzonym dzieciom, zwÅ‚aszcza wczeÅ›niakom, czÄ™sto Å›miertelnymi skutkami.

Zakażenia szpitalne towarzyszą przepełnieniu oddziału po­łożniczego, brakom personelu, awariom sieci wodociągowej, kanaliza­cyjnej, złej organizacji prania i obiegu bielizny itp. Podstawą za­pobiegania zakażeniom i ich zwalczania jest rygory­styczne przestrzeganie przepisów sanitarnych, używanie sprzętu jedno­razowego użytku, ręczników papierowych do rąk, ochraniaczy na obu­wie, coroczne malowanie oddziałów, stosowanie odpowiednich środ­ków odkażających bezpiecznych dla noworodków itd.

Hospitalizacja dzieci chorych, zwłaszcza najmłodszych, wymaga odpowiedniego przygotowania szpitala. Dotyczy to m.in.:

1)  zapewnienia podstawowego bezpieczeństwa (np. zabezpieczenie okien, balkonów, tarasów, schodów, przeszklenia ścian działowych).

2)  odpowiedniego żywienia (umożliwienie karmienia piersią, kuch­nia mleczna i dietetyczna wg wieku);

3) zapewnienia wystarczającej opieki pielęgniarskiej;

4)  aparatury, sprzętu i wyposażenia dostosowanego do wymiarów antropometrycznych i fizjologii dzieci w różnym wieku;

5) stosowania specjalnych metod diagnostycznych;

6) nasilenia zapobiegania zakażeniom szpitalnym (filtry, izolatki, re­żim sanitarny, środki odkażające, sprzęt jednorazowego użytku itd.);

7) zorganizowania dodatkowych zajęć (w tym szkoła szpitalna i in.).