Karmienie piersią, podstawowy element aktywności macierzyńskiej, prowadzi nie tylko do zaspokojenia głodu niemowlęcia, ale stanowi również częsty, rytmicznie powtarzający się cielesny kontakt matki z dzieckiem. Według wielu badaczy ma on bardzo duże znaczenie dla wzmocnienia wzajemnej uczuciowej więzi z matką i dla pobudzenia dojrzewania emocjonalnego dziecka.

Zjawisko zanikania karmienia naturalnego, czyli pier­siÄ…, wystÄ™pujÄ…ce współczeÅ›nie w krajach o wysokiej cywilizacji, nie­którzy uważajÄ… za najważniejszÄ… zmianÄ™ w zachowaniu siÄ™ czÅ‚owieka. Wzbudzenie aktywnoÅ›ci macierzyÅ„skiej i jej umacnianie może nie przebiegać prawidÅ‚owo, gdy noworodek nie reaguje na kontakt z mat­kÄ…, gdyż jest bardzo sÅ‚aby, np. jest wczeÅ›niakiem, urodziÅ‚ siÄ™ z wadami wrodzonymi czy „ulegÅ‚ uszkodzeniu” podczas porodu. Dzieci takie przeważnie wymagajÄ… specjalnego, dÅ‚ugotrwaÅ‚ego leczenia w szpitalu, przebywajÄ… w cieplarkach. Nie majÄ… one żadnego albo prawie żadnego kontaktu z rodzicami. Gdy po kilkutygodniowym, a nierzadko wielo­miesiÄ™cznym pobycie w szpitalu dziecko zostaje wypisane do domu w dobrym stanie, czÄ™sto nie znajduje tam opieki, peÅ‚nej miÅ‚oÅ›ci i życzli­woÅ›ci, nie „wyzwala aktywnoÅ›ci rodzicielskiej. Nierzadko rodzice przy­noszÄ… dziecko z powrotem do szpitala po kilku dniach, bo jest: „źle wyleczone”, gdyż wykazuje niepokój, nie chce jeść, pÅ‚acze, nie Å›pi, wy­miotuje – sÄ… to wszystko objawy lÄ™ku i uczucia zagroże­nia odczuwane przez dziecko w nowym Å›rodowisku.

Postawa rodzicielska może również ulegać różnym za­burzeniom, od nadopiekuńczej postawy lękowej do postawy odrzu­cającej z agresją wobec własnego dziecka. Krańcowym objawem bra­ku aktywności rodzicielskiej jest niechęć do pielęgnowania niemowlę­cia, a nawet jego bicie.