Ząbkowanie, czyli wyrzynanie się pierwszych zębów’ następuje u większości niemowląt między 6 i 9 miesiącem życia. Nie powinno jed­nak budzić niepokoju ani wcześniejsze, ani późniejsze pojawienie się pierwszych zębów. U większości dzieci kilka tygodni wcześniej wystę­puje ślinienie, żucie twardych przedmiotów, rozpulchnienie dziąseł, czasem niepokój. Niektóre dzieci budzą się w tym okresie z płaczem w nocy, gorzej ssą. U innych wyrzynanie się zębów nie jest poprzedzo­ne żadnymi objawami. Zęby wyrzynają się parami w następującej ko­lejności w odstępach 1 — 2 miesięcznych: 2 dolne siekacze, 2 górne sie­kacze, 2 boczne siekacze najpierw na górze, potem na dole. Około ro­ku dziecko ma 6 — 8 zębów. Potem następuje zwykle kilkumiesięczna przerwa, po której w krótkim czasie pojawiają się po 2 zęby trzonowe kolejno na górze i na dole. Ich wyrzynanie się sprawia na ogół nieco więcej kłopotów. Samopoczucie dziecka może być upośledzone, apetyt jest przeważnie gorszy, dziecko budzi się w nocy z płaczem. W kilka miesięcy po pierwszych trzonowcach, zwykle w drugiej połowie 2 r. życia, pojawiają się kły, a z początkiem 3 r. życia — drugie trzonowce.

Nieregularne wyrzynanie się zębów nie parami może być jednym z objawów krzywicy. W okresie ząbkowania, a więc od 6 miesiąca życia, nie powinno się dawać dziecku smoczka, który może doprowadzić do rozwoju nieprawidłowego zgryzu. Celowe jest podawanie gumowych gryzaczków, których gryzienie rozpulchnionymi dziąsłami sprawia dziecku przyjemność. W 3 r. życia dziecko ma już wszystkie zęby mleczne (20). Stałe zęby, które zaczynają się wyrzynać w 6 r. życia, formują się w szczękach już w okresie niemowlęcym.

Mleczne i stałe zęby szybciej ulegają próchnicy, gdy w ich zagłębie­niach zatrzymuje się cukier, z którego powstaje kwas mlekowy rozpu­szczający szkliwo. Należy więc uczyć dziecko, aby nie gryzło cukier­ków, przestrzegać od 2 r. życia mycia zębów po posiłkach. Od 3 r. ży­cia zęby 2 razy do roku powinien kontrolować lekarz dentysta.