We wszystkich nawracających i przewlekłych chorobach układu od­dechowego skuteczne leczenie można zastosować tylko po dokładnym ustaleniu rozpoznania. Stosuje się w tym celu wiele badań, m.in.: 1) badania mikrobiologiczne, 2) badania serologiczne, 3) badania immu­nologiczne, 4) bronchoskopię, czyli oglądanie drzewa oskrzelowego od wewnątrz za pomocą bronchoskopu (sztywna rura z odpowiednim oświetleniem) lub bronchofiberoskopu (elastyczne urządzenie z włó­kien szklanych z zimnym światłem na końcu); u dzieci bronchoskopię wykonuje się najczęściej w znieczuleniu ogólnym, 5) badania radiolo­giczne: zdjęcia przeglądowe klatki piersiowej w pozycji przednio-tylnej i bocznej, zdjęcia warstwowe (tomograficzne) przy zastosowaniu tomografii konwencjonalnej lub komputerowej, badania kontrastowe z podaniem środka cieniującego (dobrze widocznego w obrazie rentge­nowskim) do dróg oddechowych – bronchografia i tracheografia, ba-’ dania kontrastowe naczyń płucnych i systemowych — angiografia, 6) badania scyntygraficzne wykorzystujące izotopy o krótkim półokresie trwania – technet 99 m i ind 113 m, oraz rzadziej stosowane badania reograficzne i ultrasonograficzne.

Niewydolność oddychania

Przyczyną niewydolności oddychania może być każda choroba płuc lub oskrzeli, zakłócająca prawidłową wymianę gazową w płu­cach. U dzieci występuje najczęściej ostra niewydolność oddy­chania, rzadko niewydolność przewlekła. Do ostrej niewy­dolności oddychania prowadzą zapalenia płuc i zapalenia oskrzeli zwężające ich światło. Może ona wystąpić również w czasie napadu astmy oskrzelowej.

Niewydolność oddechową rozpoznaje się, gdy obniża się wyraź­nie ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej poniżej 60 mmHg (hipoksemia) oraz wzrasta ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla po­wyżej 50 mmHg (hiperkapnia). Niewydolności oddechowej z regu­ły towarzyszy kwasica, wyrażająca się obniżeniem stężenia we krwi jonów wodorowych pH (norma ok. 7,4).